Καθόταν σκεπτικός και μόνος.Ίσως στο κρεβάτι του.Ίσως σε ένα παγκάκι.Δεν έχει σημασία.Πάντως δίπλα του δεν υπήρχε κανένας.Συνομιλούσε με την μοναξιά του και έκλαιγε σαν παιδί.Στο μυαλό του μάλωναν θολές εικόνες.Όνειρα,στόχοι,φίλοι,έρωτες.Όλα στο μυαλό του.Τίποτα δίπλα του.Αναρωτιόταν πού να πήγαν όλα αυτά και γιατί τον εγκατέλειψαν.Έβριζε και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον πρόδωσαν και τον άφησαν μόνο. Για να μην τρελαθεί σηκώθηκε.Σκούπισε τα δάκρυα του και βγήκε στο δρόμο με το μυαλό του κενό.Τότε τα είδε όλα ,στη στροφή, να τον περιμένουν.Τους παλιούς του φίλους και τους ξεχασμένους έρωτες.Τα παιδικά του όνειρα και τους πεταμένους στόχους.Αυτή τη φορά δεν μάλωναν στο κεφάλι του.Δεν ήταν εικόνες.Ούτε θολές.Ήταν μπροστά του και του έκλειναν το μάτι.Ξαφνικά κατάλαβε.Δεν τον είχαν εγκαταλείψει και ποτέ δεν τον είχαν ξεχάσει.Τουλάχιστον όχι αυτά εκείνον..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου