Δεν φταίνε αυτοί ρε φίλε.Παιδιά ήταν και παρασύρθηκαν.Ένιωθαν άτρωτοι και πίστευαν πως δεν θα τους πιάσει.Θα το ξεγελάσουν.Είχαν και προβλήματα και δεν ήξεραν που να ξεσπάσουν.Δεν υπήρχε και ένα χέρι να τους βοηθήσει.Ήθελαν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα που τους έπνιγε και όλες οι πόρτες ήταν κλειστές.Μόνο αυτή ήταν ορθάνοιχτη μπροστά τους και ο πορτιέρης τους χαμογελούσε και τους μοίραζε σύριγγες ελπίδας.Έτσι μπήκαν και δεν τους έψαξε κανείς.Ούτε από το σπίτι,ούτε από τη γειτονιά.Και αυτούς δεν τους ένοιαζε γιατί ήταν ωραία εκεί μέσα.Έμοιαζε σαν παράδεισος που τους γλύτωσε από την κόλαση που ζούσαν.Ξέφυγαν από όλα και το κεφάλι τους ησύχασε και άδειασε από τη μιζέρια.Για λίγο,όμως.Μετά κατάλαβαν που έμπλεξαν.Κατάλαβαν πως ο παράδεισος που τους μοίρασαν είχε ημερομηνία λήξης και εξατμιζόταν σαν τη σκόνη που προσκυνούσαν κάθε μέρα.Κατάλαβαν πως ο πορτιέρης δεν τους μοίραζε ελπίδα αλλά τους νοίκιαζε θάνατο.Ήταν,δυστυχώς, αργά πλέον και το ήξεραν.Η πόρτα της επιστροφής είχε κλείσει και μαζί της χάθηκαν και τα όνειρα τους.Έμειναν εκεί εγκλωβισμένοι στις παραισθήσεις τους.Δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς.Όχι μόνοι τους.Και όχι εξαντλημένοι και εθισμένοι σε ψεύτικες ελπίδες όπως ήταν..Αλλά βοήθεια από που να έβρισκαν;Από την κόλαση που τους έσπρωξε εκεί μέσα να λιώνουν στους δήθεν παραδείσους; Έσβησαν ζαλισμένοι μια μέρα και χάθηκαν στη σκόνη.Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε..Γιατί να το κάνει..Δεν ήταν δικά του παιδιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου