Αλήθεια, έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο παράξενο πλάσμα είναι ο άνθρωπος; O κόσμος όλος του ανήκει και μπροστά στην αφεντιά του κάθεται προσοχή ακόμα και ο θεός.Και αυτός τι κάνει; Χτίζει φυλακές από παιδί , ράβει τη στολή του και όταν πια μεγαλώσει, χαρούμενος και περήφανος , κλείνεται μέσα στο κελί του. Φύλακες δεν υπάρχουν. Δεν υπήρξαν ποτέ. Το κλειδί του κλουβιού του το έχει ο ίδιος και το κρατάει σαν φυλακτό μη τυχόν το βρει κάποιος και χαλάσει τον αρμονικά φτιαγμένο κόσμο του. Εκεί , ήσυχος, αμέριμνος, και βολεμένος μπορεί ''ελεύθερα'' να χαζεύει από το μικρό παράθυρο τα πουλιά που σκίζουν τις γραμμές των οριζόντων και να και να νιώθει ,επιτέλους, τυχερός για την ασφαλή και ήρεμη ζωή του. Μια ζωή αποστειρωμένη ,προβλέψιμη και ''κανονική'', η οποία αναμφισβήτητα θα του εξασφαλίσει μία θέση στον παράδεισο.Όμως,μήπως ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου