Κάποτε στις γειτονιές υπήρχαν κάτι ''παράξενα'' παιδιά που σήμερα δεν θα τα συναντήσεις πουθενά.Κυκλοφορούσαν στις αλάνες και ξημεροβραδιάζονταν στα πάρκα και τα πεζοδρόμια.Κυνηγούσαν μια μπάλα και καβαλούσαν ποδήλατα και πατίνια.Με τις φωνές τους ξεσήκωναν τους γείτονες και έτρεχαν να κρυφτούν από τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ενοχλούσαν με το γέλιο και το παιχνίδι τους.Τα γόνατα τους είχαν πληγές και δεν τους ένοιαζε.Ερωτευόντουσαν με αναπάντητες και στα μάτια τους έβλεπες την ξενοιασιά να χαμογελά.Σήμερα,όσο και να ψάξεις,δεν θα τα βρεις και δεν θα τα ακούσεις να φωνάζουν κάτω από το σπίτι σου.Στις γειτονιές αράζουν μηχανές και αυτοκίνητα,ενώ οι μεγάλοι πίνουν αμέριμνοι και ήσυχοι το καφεδάκι τους.Παιδιά υπάρχουν,αλλά δεν είναι ''παράξενα'' και δεν παίζουν στους δρόμους και τα πάρκα.Είναι ''κανονικά''.Τα μάτια τους είναι αποβλακωμένα και ο έρωτας συχνάζει στις οθόνες.Όσο για τις μπάλες και τα ποδήλατα;Και αυτά στις οθόνες.Κάνουν βόλτες και σουτάρουν με το πληκτρολόγιο.Έτσι είναι τα ''κανονικά'' παιδιά στις μέρες μας.Φρόνιμα και ήσυχα.Όχι αλητάκια.Δεν τα κυνηγάς στα σοκάκια να φορέσουν ζακέτα και δεν φοβάσαι μη χτυπήσουν και ματώσουν.Ίσως καμιά φορά να τα συναντήσεις..Στην οθόνη σου..Αν έχεις χρόνο και θέλεις να γίνετε και φίλοι μπορείς να τους στείλεις αίτημα φιλίας και να περιμένεις την απάντηση τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου