''ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ''

Κάποτε στις γειτονιές υπήρχαν κάτι ''παράξενα'' παιδιά που σήμερα δεν θα τα συναντήσεις πουθενά.Κυκλοφορούσαν στις αλάνες και ξημεροβραδιάζονταν στα πάρκα και τα πεζοδρόμια.Κυνηγούσαν μια μπάλα και καβαλούσαν ποδήλατα και πατίνια.Με τις φωνές τους ξεσήκωναν τους γείτονες και έτρεχαν να κρυφτούν από τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ενοχλούσαν με το γέλιο και το παιχνίδι τους.Τα γόνατα τους είχαν πληγές και δεν τους ένοιαζε.Ερωτευόντουσαν με αναπάντητες και στα μάτια τους έβλεπες την ξενοιασιά να χαμογελά.Σήμερα,όσο και να ψάξεις,δεν θα τα βρεις και δεν θα τα ακούσεις να φωνάζουν κάτω από το σπίτι σου.Στις γειτονιές αράζουν μηχανές και αυτοκίνητα,ενώ οι μεγάλοι πίνουν αμέριμνοι και ήσυχοι το καφεδάκι τους.Παιδιά υπάρχουν,αλλά δεν είναι ''παράξενα'' και δεν παίζουν στους δρόμους και τα πάρκα.Είναι ''κανονικά''.Τα μάτια τους είναι αποβλακωμένα και ο έρωτας συχνάζει στις οθόνες.Όσο για τις μπάλες και τα ποδήλατα;Και αυτά στις οθόνες.Κάνουν βόλτες και σουτάρουν με το πληκτρολόγιο.Έτσι είναι τα ''κανονικά'' παιδιά στις μέρες μας.Φρόνιμα και ήσυχα.Όχι αλητάκια.Δεν τα κυνηγάς στα σοκάκια να φορέσουν ζακέτα και δεν φοβάσαι μη χτυπήσουν και ματώσουν.Ίσως καμιά φορά να τα συναντήσεις..Στην οθόνη σου..Αν έχεις χρόνο και θέλεις να γίνετε και φίλοι μπορείς να τους στείλεις αίτημα φιλίας και να περιμένεις την απάντηση τους..

''ΝΟΙΚΙΑΣΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ''

Δεν φταίνε αυτοί ρε φίλε.Παιδιά ήταν και παρασύρθηκαν.Ένιωθαν άτρωτοι και πίστευαν πως δεν θα τους πιάσει.Θα το ξεγελάσουν.Είχαν και προβλήματα και δεν ήξεραν που να ξεσπάσουν.Δεν υπήρχε και ένα χέρι να τους βοηθήσει.Ήθελαν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα που τους έπνιγε και όλες οι πόρτες ήταν κλειστές.Μόνο αυτή ήταν ορθάνοιχτη μπροστά τους και ο πορτιέρης τους χαμογελούσε και τους μοίραζε σύριγγες ελπίδας.Έτσι μπήκαν και δεν τους έψαξε κανείς.Ούτε από το σπίτι,ούτε από τη γειτονιά.Και αυτούς δεν τους ένοιαζε γιατί ήταν ωραία εκεί μέσα.Έμοιαζε σαν παράδεισος που τους γλύτωσε από την κόλαση που ζούσαν.Ξέφυγαν από όλα και το κεφάλι τους ησύχασε και άδειασε από τη μιζέρια.Για λίγο,όμως.Μετά κατάλαβαν που έμπλεξαν.Κατάλαβαν πως ο παράδεισος που τους μοίρασαν είχε ημερομηνία λήξης και εξατμιζόταν σαν τη σκόνη που προσκυνούσαν κάθε μέρα.Κατάλαβαν πως ο πορτιέρης δεν τους μοίραζε ελπίδα αλλά τους νοίκιαζε θάνατο.Ήταν,δυστυχώς, αργά πλέον και το ήξεραν.Η πόρτα της επιστροφής είχε κλείσει και μαζί της χάθηκαν και τα όνειρα τους.Έμειναν εκεί εγκλωβισμένοι στις παραισθήσεις τους.Δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς.Όχι μόνοι τους.Και όχι εξαντλημένοι και εθισμένοι σε ψεύτικες ελπίδες όπως ήταν..Αλλά βοήθεια από που να έβρισκαν;Από την κόλαση που τους έσπρωξε εκεί μέσα να λιώνουν στους δήθεν παραδείσους; Έσβησαν ζαλισμένοι μια μέρα και χάθηκαν στη σκόνη.Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε..Γιατί να το κάνει..Δεν ήταν δικά του παιδιά..

http://www.youtube.com/watch?v=yWR-y_5hHis

''ΖΕΙΣ; -ΕΠΙΒΙΩΝΩ..''

Η ''εξίσωση'' είναι απλή και αιώνια.Γεννιέσαι,ζεις και πεθαίνεις.Έτσι είναι η ζωή και δεν μπορείς να την αλλάξεις.Ή μήπως όχι;Γιατί στην τελική δεν είναι δύσκολο να διαγράψεις το ''ζω'' και στη θέση του να προσθέσεις το ''επιβιώνω''.Πολλοί το κάνουν.Πάρα πολλοί.Μπορεί να το κάνεις και εσύ και να μην το έχεις καταλάβει.Συνήθως έτσι γίνεται.Χωρίς να το καταλαβαίνεις και χωρίς να το θέλεις.Επιβιώνεις όταν ακολουθείς τα ''πρέπει'' των άλλων και σκοτώνεις τα δικά σου ''θέλω''.Όταν οι επιθυμίες σου πνίγονται στο βυθό των υποχρεώσεων και καταλήγεις μία απρόσωπη και άψυχη μαριονέτα που έχασε την προσωπικότητα της και απλά περιφέρεται μηχανικά στο στίβο της ζωής.Μια μαριονέτα που αφήνει τη στιγμή να χαθεί και έχει ξεχάσει να διασκεδάζει και να χαμογελά ,όπως έκανε παιδί.Τότε που ακόμα ήταν ''ζωντανή'' και δεν επιβίωνε απλά.Τότε που δεν είχε φυλακιστεί στη ρουτίνα και την καθημερινότητα και πάλευε για τα όνειρα και τους στόχους της, αντιδρώντας σε αυτά που της παγώνουν την καρδιά.Αλήθεια,μήπως τελικά και εσύ επιβιώνεις και περιμένεις να φτάσεις στο τελευταίο στάδιο της εξίσωσης;Μπορεί.Εσύ ξέρεις.Απλώς, όσο κάνεις υπομονή και περιμένεις θυμήσου πως σκοπός της ζωής σου είναι να ''ζήσεις'' και όχι να ''επιβιώσεις''..

https://www.youtube.com/watch?v=A_08sUZebzQ

''ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΘΕΟΣ''

 Στην εποχή που ζούμε υπάρχει ένας και μοναδικός θεός.Οι άνθρωποι πιστεύουν βαθιά σ'αυτόν και τον τιμάν καθημερινά.Τον κουβαλάνε μαζί τους και προσπαθούν κοπιαστικά να αποκτήσουν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγάπης του.Μάλιστα,η υποταγή και η αφοσίωσή τους είναι τόσο μεγάλη που συνεχώς προσεύχονται σε αυτόν και αναζητούν τρόπους να τον πλησιάσουν και να εξασφαλίσουν μία θέση στον παράδεισο.Στον επίγειο παράδεισο,γιατί αυτός ο θεός δεν πιστεύει σε μεταθανάτιους κόσμους και δεν εξασφαλίζει την είσοδο σε αυτούς.Οι πιο πιστοί που έχουν έρθει κοντά του, απολαμβάνουν τα προνόμια της πίστης τους και  κυβερνούν τους άπιστους και αυτούς που δεν δούλεψαν σκληρά για να εξασφαλίσουν μία προνομιακή θέση στο πλευρό του.Μάλιστα,ακόμα και οι άλλες θρησκείες αναγνωρίζουν την υπεροχή του -έναντι των δικών τους κατώτερων θεών- και πλέον τον λατρεύουν περισσότερο από αυτούς.Αν θέλεις και εσύ να προσευχηθείς στη χάρη του,μη τρέξεις σε κάποια εκκλησία και μη ψάξεις να βρεις κάποια εικόνα του.Απλά άνοιξε τις τσέπες σου και βρες το πορτοφόλι σου..

''ΦΥΛΑΚΕΣ ΧΩΡΙΣ ΣΙΔΕΡΑ''

Η κοινωνία τιμωρεί τα ''κακά'' παιδιά που δεν σεβάστηκαν τους κανόνες του παιχνιδιού της και τους φιλοξενεί σε φυλακές για να συμμορφωθούν.Στα κελιά τους και σε λίγα τετραγωνικά τους ''μαθαίνει'' να συμπεριφέρονται,ώστε ,όταν πάρουν το μάθημα τους,να τους υποδεχθεί στον κόσμο της και να τους σφίξει στην αγκαλιά της.Σκοπός είναι να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και όχι απλώς να τους μαντρώσει.Μάλιστα,για να είναι σίγουρη για την επιμόρφωση τους,τούς περνάει συχνά από εξετάσεις και αξιολογεί την πρόοδο τους.Αν πετύχουν τους επιτρέπει να ζήσουν με τους ''καλούς'' που βρίσκονται έξω από τα σίδερα.Αν όχι τους αφήνει μετεξεταστέους.Υπάρχουν,βέβαια,και οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως για τους οποίους δεν υπάρχει ελπίδα και έτσι τους αφήνει συνεχώς στην ίδια τάξη.Στο ίδιο κελί και για πολλές ζωές.Όταν οι μαθητές πάρουν το κίτρινο πτυχίο και η κοινωνία ολοκληρώσει το παιδαγωγικό της έργο,βγαίνουν στη πραγματική ζωή και ο ''κανονικός'' κόσμος υποδέχεται περήφανα τους αναγεννημένους πρώην απόκληρους.Τους χαμογελάει,τους σέβεται και τους προσφέρει δουλεία.Τους βάζει στις παρέες και τις οικογένειες του και φροντίζει να τους αποκαταστήσει.Ρατσισμός,στερεότυπα και προκατάληψη προς το πρόσωπο τους δεν υπάρχουν.Είπαμε,η κοινωνία και οι ''καλοί'' πολίτες της δεν κρατούν κακία και ποτέ δεν στιγματίζουν κάποιον για τα λάθη του.Απλώς,ενδιαφέρονται για την επανένταξη του και τον βοηθούν με κάθε τρόπο να μην νιώθει άβολα.Άλλωστε,όλοι έχουν μία δεύτερη ευκαιρία να επανορθώσουν και να εξιλεωθούν για τα αμαρτήματα τους..

''ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ''

Οι άνθρωποι φεύγουν.Φεύγουν από τη ζωή μας ή φεύγουν από τη ζωή.Αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε όσο και αν το θέλουμε.Έτσι είναι και,δυστυχώς,πρέπει να συμβιβαστούμε.Όμως,όσο μακριά και να πάνε πάντα μας αφήνουν κάτι για να τους θυμόμαστε..Ένα υποκατάστατο που αποτελεί το μοναδικό δώρο τους για να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς αυτούς,αλλά πάντα μαζί με αυτούς.Γιατί μπορεί να τους χάσαμε,αλλά εμείς επιλέγουμε αν θα τους ξεχάσουμε ή αν θα τους κουβαλάμε πάντα μαζί μας.Όχι το σώμα τους.Αυτό ταξιδεύει σε άλλες πολιτείες και κόσμους ή αποφάσισε να ξεκουραστεί αιώνια.Το δώρο είναι οι αναμνήσεις που συλλέξαμε μαζί τους.Ευχάριστες ή δυσάρεστες.Οι αναμνήσεις δεν σβήνουν όσο και αν ξεθωριάζουν με το χρόνο.Τουλάχιστον όσο εμείς τις κρατάμε ζωντανές σαν τατουάζ στη ψυχή μας.Τατουάζ που δεν είναι ζωγραφισμένα με μελάνι,αλλά με την αγάπη που μας χάρισαν,με τις στιγμές που ζήσαμε,με τις εμπειρίες που μας ένωσαν και τα όνειρα που μας ταξίδεψαν.Αυτά είναι τα μόνα που μένουν ανεξίτηλα για να μας θυμίζουν αυτούς που πέρασαν κάποτε από τη ζωή μας και την στιγμάτισαν..

''ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ Ή ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΟΥ;''

''Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον'' και ''η μοίρα μας είναι γραμμένη''.Εμείς ,''απλώς υπογράφουμε'' την καθορισμένη από μία ανώτερη δύναμη ζωή μας και εκπληρώνουμε το θεϊκό σχέδιο που μας έτυχε.Με λίγα λόγια είμαστε μαριονέτες της μοίρας.Προσευχόμαστε να μας φερθεί γενναιόδωρα και να μας εξασφαλίσει μία όσο το δυνατόν πιο όμορφη ζωή.Όχι φίλε μου.Για αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου δεν ευθύνεται κανένας άλλος εκτός από εσένα.Τουλάχιστον για τα  περισσότερα.Το άλλοθι της ανώτερης δύναμης πρέπει να το σκοτώσεις αν θες να ωριμάσεις και να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου.Εσύ είσαι αυτός που θα διεκδικήσει τα όνειρα του και θα γυρίσει τον τροχό προς τη δική του πλευρά.Εσύ είσαι αυτός που θα αναλάβει τις συνέπειες των πράξεων του και όχι η μοίρα.Αυτή δεν θα σου δώσει τα όνειρα σου και δεν θα γυρίσει τον τροχό.Δεν θα σου χαρίσει μία όμορφη ζωή.Τουλάχιστον όχι όσο κάθεσαι στον καναπέ σου και περιμένεις.Σήκω,λοιπόν,κλείσε την τηλεόραση και αποφάσισε αν θες να είσαι αφεντικό της ζωής σου ή μαριονέτα της θεϊκής μοίρας.Αν θες να την καθορίσεις ή να σε καθορίσει αυτή.Α,και η μοίρα είναι γραμμένη στην παλάμη μας.. για να την κρατάμε στο χέρι μας..

''ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ''

Στους δρόμους της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε-ή μάλλον τώρα το προσέξαμε- ένα παράξενο ''πλάσμα'' που άλλοι το αγαπούν και άλλοι το αποκαλούν ''τέρας'' και προσπαθούν να το πολεμήσουν.Το πλάσμα αυτό εδώ και καιρό μεγάλωνε με τη τροφή που κάποιοι του πετούσαν στα κρυφά και σήμερα είναι πιο δυνατό από ποτέ.Κυκλοφορεί στους δρόμους και τα πάρκα,πηγαίνει στα σχολεία και την εκκλησία,στα γήπεδα και τις καφετέριες.Είναι παντού.Δεν αγαπάει τις διαφορετικές σημαίες και τις ξένες πατρίδες.Του αρέσει μόνο ένα χρώμα και σιχαίνεται τις παράξενες γλώσσες και τους κατώτερους θεούς.Το διαφορετικό του προκαλεί μίσος και το βγάζει από τα ρούχα του που ,συνήθως, είναι γαλανόλευκα.Κάνει το σταυρό του και προσεύχεται για ένα κόσμο καλύτερο,με ''όμορφους'' ανθρώπους που στα γονίδια τους γράφει ''ανώτερη ποιότητα''.Μερικές φορές γίνεται βίαιο.Με πράξεις και λόγια.Σίγουρα θα το έχεις δει κάπου.Μπορεί να συχνάζει και μέσα στο σπίτι σου.Κάποιοι το φωνάζουν ρατσισμό.Και κάποιοι λένε πως γεννάει χρυσά αυγά..

''ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΟΥΝ''

Όλες οι πληγές δεν είναι ίδιες.Και όλες οι πληγές δεν πονάνε το ίδιο.Μερικές ''στολίζουν'' το σώμα μας και όταν τις σκαλίζουμε βγάζουν αίμα.Αυτές δεν πρέπει να τις φοβόμαστε.Όσο και να μας ενοχλούν με το καιρό θα γιατρευτούν και θα σβήσουν για πάντα.Οι πληγές,όμως, που μας πονάνε περισσότερο δεν αγγίζονται με τα χέρια και δεν τις βλέπεις με τα μάτια.Βρίσκονται μέσα μας.Στη ψυχή μας.Αυτές,όσο και να ξεθωριάζουν, πάντα θα αφήνουν ένα μικρό σημάδι,μία ουλή που θα μας θυμίζει πως κάποτε πληγωθήκαμε πολύ.Και ξέρεις πως,όταν πληγωθεί η ψυχή,ο πόνος είναι πολύ μεγαλύτερος και δύσκολα φεύγει.Γι'αυτό και οι αόρατες πληγές δεν κρύβουν μέσα τους αίμα,αλλά δάκρυα.Από αυτές έχουμε όλοι και τις κουβαλάμε πάντα μαζί μας σαν φυλακτό.Όσο καλά και αν τις κρύβουμε.Άλλοι μικρές και άλλοι μεγάλες και βαθιές.Σε κάποιους ακόμα τρέχουν δάκρυα και σε κάποιους έχει μείνει μόνο ένα μικρό σημάδι.Ένα σημάδι,όμως,που δύσκολα θα ξεθωριάσει και αν ποτέ το αγγίξεις ακόμα θα πονάει..

''ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;''

Ο αστικός μύθος θέλει τον John Lennon να δίνει την πλέον αφοπλιστική απάντηση στην ερώτηση ''τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις'' σε ένα διαγώνισμα του σχολείου και τη δασκάλα να τον διορθώνει πως δεν κατάλαβε την ερώτηση.Ο Lennon της απάντησε πως μάλλον αυτή ''δεν κατάλαβε τη ζωή'' και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος για ένα από τα πλέον διάσημα ''αποφθέγματα''.Ποια ήταν η απάντηση του θρύλου της μουσικής;Ευτυχισμένος.Όχι διάσημος.Ούτε πλούσιος.Ευτυχισμένος και χαρούμενος.Αυτό ήθελε να γίνει και στην τελική αυτό είναι το μόνο που πραγματικά μετράει.Κάτι που δεν αγοράζεται με λεφτά και δεν φοράει απαραίτητα τη στολή γιατρού ή το κοστούμι δικηγόρου.Κάτι που δεν βρίσκεται μόνο σε πολυτελείς κατοικίες και δεν κερδίζεται με εξετάσεις.Η ευτυχία.Χρήσιμα και σημαντικά,λοιπόν,τα φράγκα.Καλή η καριέρα και η κοινωνική καταξίωση.Όμως,αν δεν σου εξασφαλίζουν και την ευτυχία τότε ποιο είναι το νόημα; Θα σαπίζεις σε μία βιτρίνα και θα νιώθεις την ικανοποίηση πως σε θαυμάζει ο κόσμος για τα ωραία σου ρούχα και τους φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς.Αλλά μέσα σου θα ξέρεις πως ,αν και πήρες άριστα στο διαγώνισμα του σχολείου,στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατάλαβες κάτι πιο σημαντικό.Τη ζωή..

''ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ...''

Ο έρωτας είναι το συναίσθημα που βρίσκεται σε μεγαλύτερη αφθονία στην ''ατμόσφαιρα''.Στις πόλεις,στα χωριά,στα σπίτια,στα σχολεία,στα αεροδρόμια και στα τρένα.Είναι παντού.Για την αφεντιά του έχουν γραφτεί βιβλία,ποιήματα,τραγούδια.Όλοι μας έχουμε διαβάσει ή τραγουδήσει κάτι που να αναφέρεται σε αυτόν και σίγουρα έχουμε ''ποστάρει''κάποιο φιλοσοφημένο απόφθεγμα..Όταν μας ρωτήσουν,μάλιστα,μπορούμε να αναπτύξουμε ολόκληρες θεωρίες και να δώσουμε με ακρίβεια κάποιον πρωτότυπο ορισμό του.''Έρωτας είναι ο θρίαμβος της φαντασίας επί της νοημοσύνης''. Άμα ανοίξεις το facebook μπορείς μέσα σε δέκα λεπτά να καταλάβεις τι πιστεύει ο ένας,πως τον αισθάνθηκε ο άλλος και τι συνέπειες προκάλεσε στη γειτόνισσα σου.Όμως,όσο και να διαβάσεις το σίγουρο είναι ένα.Από τα βιβλία και τον υπολογιστή σου δεν θα μάθεις τίποτα.Ο έρωτας δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια και ήχους.Με αυτά μπορεί μόνο να εκφραστεί.Είναι ένα συναίσθημα προσωπικό που ο καθένας το βιώνει διαφορετικά.Μπορεί να βλέπει πεταλούδες.Μπορεί να του κόβονται τα πόδια ή να χαζογελά χωρίς λόγο.Μη ψάχνεις,λοιπόν,τον ορισμό,γιατί δεν υπάρχει πουθενά. Ό,τι και να διαβάσεις,όσα και να μάθεις,όταν την δεις να σου χαμογελά θα χάσεις τα λόγια σου και θα μείνεις μετεξεταστέος..

ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ..

Γεμίσαμε,φίλε μου,με ψεύτικους ανθρώπους.Με ανθρώπους που δεν αγαπάνε ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό και προσπαθούν ,επιμελώς, να ''μακιγιάρουν''τις ατέλειες του.Με στολές και μάσκες που είναι  μόνιμες και καθημερινές και που τις φοράνε από το πρωί ως το βράδυ.Κυριολεκτικά και μεταφορικά.Γιατί δεν είναι μόνο τα ''δήθεν''ρούχα,το στυλ και οι μπογιές του προσώπου  που ακολουθούν τις ονειρώξεις της μόδας.Είναι και εκείνες οι ''αόρατες'' μάσκες που καμουφλάρουν  το ''μέσα'' των ανθρώπων.Τη συμπεριφορά τους.Ψεύτικα συναισθήματα,εγωισμοί, λυκοφιλίες και πονηριές ''κρύβονται'' διακριτικά πίσω από τα προσωπεία της συμπόνοιας,της αγάπης και της ανθρωπιάς. Άνθρωποι που σου δίνουνε το χέρι τους και όταν νιώσεις ασφαλής σε σπρώχνουν στο γκρεμό.Ένα μεγάλο αποκριάτικο καρναβάλι γίναμε,το οποίο,όμως,δεν διαρκεί μόνο τρεις εβδομάδες.Αλλά είπαμε,ζούμε σε ένα κόσμο που αν δεν είσαι ''κάποιος'' είσαι ''τίποτα''.Ζωγράφισε,λοιπόν,το χαμόγελο σου,φόρα τη στολή σου και σαν καλός ''κλόουν'' τρέξε να κάνεις εντύπωση στο καρναβάλι της ζωής..

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ''ΠΡΙΓΚΗΠΑ''

Ο ''πρίγκηπας'' των Εξαρχείων πρόλαβε να μας  προειδοποιήσει πριν από πολλά χρόνια και μετά αποφάσισε να ψάξει καλύτερους κόσμους. Είχε, άλλωστε, καταλάβει πως αυτός δεν τον χωρούσε. Δεν μπορούσε να αντέξει τις ψεύτικες υποσχέσεις,τα μεγάλα ''θα'',τις μάσκες των ψευτό-σωτήρων και τα παπαγαλάκια της οθόνης. Την υποκρισία και την εξουσία δεν την γούσταρε. Πριν,λοιπόν,ροκάρει για τελευταία φορά προσπάθησε να μας ξυπνήσει γι'αυτά που έρχονται. Ή καλύτερα γι'αυτούς που έρχονται. ''Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί..λογάδες και γραμματικοί..για να σε πείσουν''. Κάπως έτσι έγινε. Αν ανοίξεις την τηλεόραση θα τους δεις σίγουρα. Φοράνε μαύρα κοστούμια και ψεύτικα χαμόγελα. Αν δυναμώσεις και τον ήχο θα τους ακούσεις να προσπαθούν να σε πείσουν. Με λόγια συμπόνοιας και κατανόησης. Και πάντα για το καλό μας. Όπως ακριβώς μας προειδοποίησε ο Παύλος. Ο Σιδηρόπουλος. Αυτός ήταν ο ''πρίγκηπας'' αν δεν κατάλαβες..  

                    

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ..

Καθόταν σκεπτικός και μόνος.Ίσως στο κρεβάτι του.Ίσως σε ένα παγκάκι.Δεν έχει σημασία.Πάντως δίπλα του δεν υπήρχε κανένας.Συνομιλούσε με την μοναξιά του και έκλαιγε σαν παιδί.Στο μυαλό του μάλωναν θολές εικόνες.Όνειρα,στόχοι,φίλοι,έρωτες.Όλα στο μυαλό του.Τίποτα δίπλα του.Αναρωτιόταν πού να πήγαν όλα αυτά και γιατί τον εγκατέλειψαν.Έβριζε και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον πρόδωσαν και τον άφησαν μόνο. Για να μην τρελαθεί σηκώθηκε.Σκούπισε τα δάκρυα του και βγήκε στο δρόμο με το μυαλό του κενό.Τότε τα είδε όλα ,στη στροφή, να τον περιμένουν.Τους παλιούς του φίλους και τους ξεχασμένους έρωτες.Τα παιδικά του όνειρα και τους πεταμένους στόχους.Αυτή τη φορά δεν μάλωναν στο κεφάλι του.Δεν ήταν εικόνες.Ούτε θολές.Ήταν μπροστά του και του έκλειναν το μάτι.Ξαφνικά κατάλαβε.Δεν τον είχαν εγκαταλείψει και ποτέ δεν τον είχαν ξεχάσει.Τουλάχιστον όχι αυτά εκείνον..

ΝΟΤΕΣ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ..

Τα τραγούδια είναι για να τα ακούς και να σε ''ανεβάζουν''. Όχι, τα τραγούδια πρέπει να σε βοηθούν να ξεπεράσεις τον πόνο σου. Ναι, αλλά τα τραγούδια δεν πρέπει να σε ''ρίχνουν'' μα να σε κάνουν να ονειρεύεσαι και να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα. Καλά όλα αυτά. Καμία διαφωνία. Όμως τα τραγούδια οφείλουν ΚΑΙ  να σε προβληματίζουν. Να σου ανοίγουν το μυαλό.Υπάρχουν κάτι στίχοι που ντρέπονται να μιλάνε μόνο για έρωτες, αγάπες, ταξίδια και ρομαντικά καλοκαίρια.Είναι γραμμένοι από καταραμένους ποιητές που βαρέθηκαν  να εξυμνούν τα ίδια και τα ίδια και αφουγκράστηκαν  την σκοτεινή πραγματικότητα της ζωής. Τη σκόνη του θανάτου. Τον πόλεμο και τις ''κακές συνήθειες''. Τον ανθρώπινο πόνο,τον στιγματισμό και τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Ωραίες, λοιπόν, οι ακρογιαλιές, τα φιλιά και τα ηλιοβασιλέματα.Υπάρχει,όμως,και ο ''  Φάνης'' που ''ακόμα προσπαθεί'' ''για ένα κομμάτι ψωμί''.Ακόμα και αν σήμερα ''φυσάει κόντρα''.

ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ..

Κάπου ανάμεσα στις βιτρίνες των μαγαζιών,τους πολυσύχναστους δρόμους,τις καφετέριες,τους βιαστικούς περαστικούς και τις γκρίζες πολυκατοικίες των πόλεων, κυκλοφορούν κάτι παράξενα ''πλάσματα'' που προκαλούν φόβο και απέχθεια στους ''κανονικούς'' ανθρώπους.Τα ''πλάσματα'' αυτά δεν φοράνε καλόγουστα ρούχα,δεν μυρίζουν άρωμα,δεν έχουν όνομα,ταυτότητα και πατρίδα.Στα μάτια τους βλέπεις τον πόλεμο και στο σώμα τους τις σφαίρες του.Εύκολα τα ξεχωρίζεις.Τα κοιτάς και ευχαριστείς το θεό που δεν είσαι σαν και αυτά.Νοσταλγείς τους δρόμους ήσυχους και καθαρούς,τις πόρτες ξεκλείδωτες και την πατρίδα ελεύθερη.Γρήγορα γρήγορα -μη σου κάνουν κακό- χάνεσαι βιαστικός στις βιτρίνες,τις πολυκατοικίες και τις καφετέριες.Το βράδυ που γυρίζεις σπίτι,κάθεσαι στον καναπέ σου,ανοίγεις την τηλεόραση,ακούς τις βόμβες να ουρλιάζουν και στοργικός σαν Έλληνας δακρύζεις για της γης τους ξεχασμένους..

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΦΛΑΣΑΚΙ..

Παράδεισος και κόλαση.Ρόζ συννεφάκια και φωτιές με κολασμένους.Ίσως υπάρχουν,ίσως πάλι είναι παραμύθια.Υπομονή.Ας μη βιαζόμαστε.Όλοι κάποτε θα πάρουμε την απάντηση που στοιχειώνει τα όνειρα μας.Το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχει το σήμερα,η ζωή.Εκτός και αν αυτή είναι μία ψευδαίσθηση, όπως πιστεύουν οι σοφοί της Ανατολής.Αλλά, σπάνια τα παραμύθια είναι αληθινά.Γιατί τότε ο καλός ίσως να μην ήταν ο πρωταγωνιστής.Επομένως,τι μπορούμε να κάνουμε μέχρι να μάθουμε την ανείπωτη αλήθεια;Να αποφασίσουμε αν θα μετατρέψουμε τη ζωή μας σε επίγειο παράδεισο ή κόλαση και να αφήσουμε στην άκρη τις ιστορίες των σοφών και των θεών.ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, φίλε μου.Εκτός αν πιστεύεις σε παραμύθια.Βάλε,λοιπόν,''στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις..σκέψου κορίτσια και έρωτες'' και άνοιξε τις πύλες μιας καλύτερης ζωής.Αυτής της ζωής.Εκτός αν θες να πληρώσεις ακριβά το εισιτήριο του παραμυθένιου παραδείσου.

ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ..

Όταν ο κόσμος σου γκρεμιστεί σε μια στιγμή και χάσεις το ''εγώ'' σου τρομοκρατημένος τρέχεις έξω και το ψάχνεις.Μέσα σε καπνούς,θολά νερά και ζαλισμένες καταστάσεις.Βγαίνεις στους δρόμους,ρωτάς τους γνωστούς  και τους περαστικούς,όμως μάταια.Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα και κανείς δεν ενδιαφέρεται.Όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις αυτό που έχασες.Ο χαμένος σου εαυτός δεν βρίσκεται μέσα σε παραισθήσεις της στιγμής,σε ψεύτικες εικόνες και σε ανθρώπους ξένους. Είναι ακόμα μέσα σου.Εκεί που ήταν και θα είναι πάντα.Για να τον βρεις πρέπει απλά να ψάξεις βαθιά.Βαθιά μέσα σε σένα.Όχι στους δρόμους,αλλά στους δαίμονες και τα φαντάσματα του δωματίου σου.Σε όσα σου τρώνε τη ψυχή .Με αυτά πρέπει να παλέψεις, να τα σκοτώσεις και να απελευθερώσεις το φυλακισμένο σου ''εγώ'',τον κλονισμένο σου εαυτό.Μη κάνεις το λάθος και ψάξεις να βρεις έξω αυτό που έχασες μέσα σου,γιατί μετά από κάθε άκαρπη και ατέρμονη προσπάθεια ,όταν το βράδυ θα σβήνουν τα φώτα και μόνος θα γυρίζεις σπίτι,οι δαίμονες θα είναι ακόμα εκεί να σε περιμένουν.

                                          https://www.youtube.com/watch?v=1VLxqQ3zVtk

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ..ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

Αλήθεια, έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο παράξενο πλάσμα είναι ο άνθρωπος; O κόσμος όλος του ανήκει και μπροστά στην αφεντιά του κάθεται προσοχή ακόμα και ο θεός.Και αυτός τι κάνει; Χτίζει φυλακές από παιδί , ράβει τη  στολή του και όταν πια μεγαλώσει, χαρούμενος και περήφανος , κλείνεται μέσα στο κελί του. Φύλακες δεν υπάρχουν. Δεν υπήρξαν ποτέ. Το κλειδί του κλουβιού του το έχει ο ίδιος και το κρατάει σαν φυλακτό μη τυχόν το βρει κάποιος και χαλάσει τον αρμονικά φτιαγμένο κόσμο του. Εκεί , ήσυχος, αμέριμνος,  και βολεμένος μπορεί ''ελεύθερα'' να χαζεύει από το μικρό παράθυρο τα πουλιά που σκίζουν τις γραμμές  των οριζόντων και να και να νιώθει ,επιτέλους, τυχερός για την ασφαλή και ήρεμη ζωή του. Μια ζωή αποστειρωμένη ,προβλέψιμη και ''κανονική'', η οποία αναμφισβήτητα θα του εξασφαλίσει μία θέση στον παράδεισο.Όμως,μήπως ο παράδεισος είναι τόπος για δεύτερους ρόλους;