''ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ..''

''Και χάθηκαν''.Ο εφηβικός έρωτας πέθανε στην σκιά της ωριμότητας και η παρτίδα έμεινε στη μέση.Η ''βασίλισσα'' μεγάλωσε σε ξένα κρεβάτια και θαμπώθηκε από τη ψεύτικη ζωή που τις προσέφεραν.Ο ''βασιλιάς'' έμεινε μόνος και έγινε σκληρός με τον κόσμο και τον εαυτό του.Τα χρόνια πέρασαν και η σκακιέρα άδεια και νεκρή περίμενε μάταια τους δύο πρωταγωνιστές.''Κάποια στιγμή συναντήθηκαν τυχαία''.Δεν μίλησαν γιατί είχαν πολλά να πούνε.Μόνο κοιτάχτηκαν με τα ίδια μάτια που κάποτε αγαπήθηκαν και ο καθένας συνέχισε το δρόμο του.Έτσι είναι η πραγματική ζωή.Η ζωή που δεν είναι παραμύθι.Αυτά λένε ψέμματα.Στον κόσμο που αναπνέουμε ο ''Οδυσσέας'' δεν γυρίζει ποτέ από το περίπτερο και η ''Πηνελόπη'' πηδιέται με τους μνηστήρες.Το άσπρο άλογο πεθαίνει χωρίς ερωτευμένους αναβάτες και τα ''πιόνια'' τρώνε τον ''βασιλιά''.''Συνέχισαν το δρόμο τους'' όμως τα μάτια τους χρώμα δεν είχαν αλλάξει.Στη στροφή κατάλαβαν.Μία ματιά ξύπνησε καλοκαίρια και χειμώνες που είχαν ξεχάσει.Ξύπνησε εγωισμούς και συμβιβασμούς,συναισθήματα και θέλω που νόμιζαν πως πέθαναν,όμως είχαν απλά κοιμηθεί για να ξεγελάσουν το χρόνο.''Τότε κατάλαβαν''.Η παρτίδα δεν τελείωσε.Έμεινε στη μέση..Σιγά σιγά οι ''πύργοι'' πέφτουν,οι ''αξιωματικοί'' παραιτούνται και τα ''πιόνια'' πηδούν από τη σκακιέρα.Η ''βασίλισσα'' διώχνει τους μνηστήρες και ο ''βασιλιάς'' ετοιμάζει την αντεπίθεση του..Άλλωστε,τα παραμύθια δεν λένε την αλήθεια..δεν λένε όμως και ψέμματα.. 

''ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ''

''Μας χρωστάει η ζωή ρε φίλε''.''Πού θα πάει,κάποτε θα γυρίσει ο τροχός''.''Ο θεός βλέπει από εκεί  ψηλά και δεν του αρέσει η αδικία''.Ανθρωπάκια που ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο και περιμένουμε καρτερικά αυτό να μας χτυπήσει την πόρτα και να τρέξει στην αγκαλιά μας.Ανθρωπάκια που προσευχόμαστε στο θεό για να μας λυπηθεί και ως δια μαγείας να λύσει τα επίγεια προβλήματα μας χωρίς εμείς να κουνήσουμε το δάχτυλο μας.Με μόνο όπλο την πίστη μας και επιχείρημα την γενναιοδωρία του.Ανθρωπάκια που μας έχουν κρύψει τον ήλιο και ευχόμαστε να γυρίσει ο τροχός που σκεπάζει τα όνειρα μας.Ανθρωπάκι μου,κανείς και καμιά ζωή δεν σου χρωστάει τίποτα και ποτέ δεν σου χρωστούσε.Ο θεός γέρασε και πλέον δεν βλέπει τις αδικίες και ο τροχός δεν πρόκειται ποτέ να γυρίσει μόνος του.Εμείς χρωστάμε στη ζωή μας,εμείς θα πνίξουμε τις αδικίες και εμείς θα κινήσουμε τον τροχό για να δούμε τον ήλιο.Για να επιστραφούν τα δανεικά της χρεοκοπημένης ζωής μας πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας,να σηκώσουμε το βάρος τους και πριν είναι αργά να παίξουμε τα ρέστα μας.Με προσευχές και μοιρολατρίες η παρτίδα δεν γυρίζει.Το αύριο που γουστάρεις δεν το αγοράζεις και δεν σου το προσφέρουν σωτήρες και θεοί.Το φτιάχνεις μόνος σου..

ΓΙΑ ΤΟΝ (ΚΑΘΕ) ΒΑΓΓΕΛΗ

Για να σκοτώσεις δε χρειάζεται απαραίτητα κάποιο φονικό αντικείμενο. Τα μαχαίρια και τα όπλα είναι για τους επαγγελματίες του είδους και τους θολωμένους. Εσύ έχεις στη διάθεσή σου κάποια πιο απενεχοποιημένα όπλα. Όπλα που όσο αθώα και αν φαντάζουν, τόσο επικίνδυνα και θανατηφόρα είναι. Πρώτα τρώνε την ψυχή και μετά σκοτώνουν το σώμα. Διπλός φόνος και μάλιστα χωρίς αποτυπώματα, αίματα και ενοχοποιητικά στοιχεία. Όλοι μας είμαστε οπλισμένοι με αυτά. Στη φαρέτρα μας διαθέτουμε λόγια , πράξεις, στερεότυπα και προκαταλήψεις. Κάποιοι έχουμε μάθει να τα χειριζόμαστε και κάποιοι τα εκσφενδονίζουμε απειλητικά προς κάθε κατεύθυνση. Τα θύματα μας άπειρα. Τελευταίο και πιο διάσημο, ο Βαγγέλης. Αν ανοίξεις την τηλεόραση θα τον δεις σίγουρα να πρωταγωνιστεί στις εκπομπές και να σχολιάζεται από τύπους που τώρα ανακάλυψαν το αγκάθι του bullying ή εκφοβισμού. Θύμα της ανθρώπινης βλακείας και των απαρχαιωμένων αντιλήψεων που ριζώνουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ο Βαγγέλης δεν αυτοκτόνησε. Τον σκοτώσαμε εμείς. Εμείς που θεωρούμε παιχνίδι τους ανθρώπους και την ψυχή τους. Εμείς που προτιμούμε να μας κοπεί το χέρι παρά το παιδί μας να είναι πούστης και αδελφή. Εμείς που δεν ανεχόμαστε τίποτα διαφορετικό από τον τυποποιημένο εαυτούλη μας και γινόμαστε τραμπούκοι της ζωής τους. Κατάλαβες ποιος δολοφόνησε τον Βαγγέλη και κάθε Βαγγέλη; Τον Βαγγέλη που είναι gay, μαύρος, χοντρός, άσχημος, συνεσταλμένος και διαφορετικός από το πρότυπο άνθρωπο που χτίσαμε στο μικρό μυαλό μας. Εμείς και μόνο εμείς. Με τα "ακίνδυνα" όπλα που διαθέτουμε και κάτω από τη σκιά μιας κοινωνίας που μας τα οπλίζει χωρίς ντροπή.

"Το άρθρο γράφτηκε τις ημέρες που η 

Ελλάδα και τα ΜΜΕ της έπεσαν από τα 

σύννεφα όταν ανακάλυψαν το πρόβλημα του 

bullying και τις ανεξέλεγκτες συνέπειες του. 

                                                                                         Συνειδητά ανεβαίνει λίγους μήνες αργότερα 

τώρα που ως συνήθως το πρόβλημα ξεχάστηκε 

και κλείστηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 

Υπομονή μέχρι το επόμενο θύμα και το θέμα 

θα ξαναγίνει "καυτό" πλην όμως άλυτο..."

"ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ"

Στη ζωή, φίλε μου, όλα γίνονται για ''κάποιο λόγο''. Πατρίδες ξεκληρίζονται και σπέρνουν τα ορφανά τους στο παζάρι του κόσμου. ''Για κάποιο λόγο''. Εσύ πεθαίνεις για ένα κομμάτι ψωμί και κάποιοι αλείφουν τον ιδρώτα σου πάνω σε ματωμένες φρυγανιές. ''Για κάποιο λόγο''. Ανθρώπινες ψυχές τσουβαλιάζονται και κρίνονται με βάση το σώμα που κατοικούν και το αίμα που φέρουν. ''Για κάποιο λόγο''. Θεοί πολεμούν και στρατολογούν εκκλησιές πιστών. "Για κάποιο λόγο". Έμποροι διακινούν ψεύτικα όνειρα και κοστουμαρισμένοι σωτήρες σε κοιμίζουν με εφιάλτες. "Για κάποιο λόγο". Έτσι είναι η ζωή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα γίνονται γι' αυτόν το "λόγο". Και εσύ, ανθρωπάκο ποτέ δεν έψαξες να βρείς ποιός είναι αυτός ο γαμημένος λόγος που κυριεύει τον κόσμο σου. Που γεμίζει τα πεζοδρόμια με εγκατάλειψη και τα σπίτια με μιζέρια. Που ποτέ σου δε ρώτησες να μάθεις αν είναι δίκαιος και ανθρώπινος. Αν κάτω από το προσωπείο της λογικής που σου δείχνει, φοράει τη μάσκα του μίσους και της εκδίκησης. Ποτέ δε ζήτησες τα ρέστα γι' αυτά που σου ξημέρωσε. Ποτέ σου δεν προσπάθησες να τον ελέγξεις και να τον ανατρέψεις. Αυτός είσαι, φίλε μου. Ένας ανθρωπάκος που δεν έχει "λόγο" για τον "λόγο" που τον κυριεύει.

''ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ''

Θαμπωθήκαμε από τις φωτεινές πινακίδες και τους πολυσύχναστους δρόμους και καταλήξαμε χλωμές και ανέκφραστες κούκλες.Σαν αυτές που στολίζουν τις βιτρίνες και θαυμάζουν οι περαστικοί για λίγα δευτερόλεπτα.Τα συναισθήματα μας εξατμίζονται σαν τα αρώματα που ψεκάζουμε στο κορμί μας για να κρύψουμε την μυρωδιά της ανασφάλειας και του φόβου και τα πρόσωπα μας κυβερνούν μπογιές και μάσκες.Κούκλες κανονικές που σαπίζουν στις βιτρίνες της καταξίωσης και των ''όμορφων'' στερεοτύπων.Για μια ''εικόνα'' πουλήσαμε το ''μέσα'' μας και το παρατήσαμε στις αποθήκες των σπιτιών μας.Κρυμμένο και πακεταρισμένο καλά για να μην χαλάσει το προφίλ που άλλοι έφτιαξαν για εμάς,χωρίς εμάς.Κάποια στιγμή όταν κουραστούμε να παίζουμε τους κλόουν ίσως ψάξουμε σε αυτές τις ξεχασμένες αποθήκες της ψυχής μας για να βρούμε το πραγματικό μακιγιάζ του εαυτού μας.Και κάπου εκεί,ανάμεσα στις άλλες κούτες,μπορεί να βρούμε και κάτι παλιά δώρα που μας χάρισαν παιδιά,αλλά ως μεγάλοι τα βαρεθήκαμε και τα πετάξαμε γιατί βγήκαν από τη μόδα του ''δήθεν''.Την αγάπη,την ανθρωπιά,τον σεβασμό,την αλληλεγγύη..

''Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ''

'' Το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά..ο χαμένος τα παίρνει όλα..''.Ίσως στην τελική να έχει δίκιο ο ποιητής.Ο χαμένος είναι νικητής και δεν ξέρουμε αν τα παίρνει όλα,όμως,σε κάθε περίπτωση παίρνει το χειροκρότημα.Γιατί έπαιξε κι ας έχασε.Και ξέρεις θέλει μαγκιά να μπεις στο παιχνίδι ακόμα και αν ξέρεις πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου.Στο παιχνίδι της ζωής δεν υπάρχουνε νικητές και χαμένοι.Υπάρχουν αυτοί που μπήκαν στην παρτίδα και αυτοί που έμειναν παρατηρητές και κομπάρσοι.Υπάρχουν αυτοί που τσογάρισαν και έπαιξαν τα ρέστα τους για ένα όνειρο και αυτοί που ακόμα κοιμούνται και ξυπνούν με τους ίδιους εφιάλτες.Αυτούς τους τελευταίους ας τους αφήσουμε στη σκιά να παίζουν με τους δαίμονες τους.Έτσι επέλεξαν και έτσι έμαθαν να αντιμετωπίζουν το παρόν και το μέλλον τους.Τους άλλους,όμως,τους ''τρελούς'' αξίζει να τους χειροκροτήσουμε κι ας έχασαν.Και ας μην πήραν τίποτα στην τελική και ας έπεσαν χαμηλά.Μη τους λυπάσαι γιατί θα ξανασηκωθούν.Έτσι έμαθαν και έτσι θα κάνουν πάντα οι μαχητές της ζωής.Χαμογελάνε μπροστά στις δυσκολίες και ξέρουν πως μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν από τη μάχη.Γιατί είπαμε..δεν υπάρχουν χαμένοι.Μόνο κομπάρσοι και ''τρελοί''..

''Η ΠΑΡΤΙΔΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ''

Το μυαλό μας είναι νεκροταφείο σιωπηλών ονείρων,απόκρυφων σκέψεων και παγωμένων απωθημένων που σκοτώθηκαν από το φόβο της λογικής και τη δυστυχία των ''πρέπει''.Το μυαλό μας είναι καταφύγιο ψευδαισθήσεων και παραδείσων που μας πούλησαν,όμως ακόμα τους νοσταλγούμε και τους αναζητούμε ως παυσίπονο της συνήθειας και της ανυπόφορης ζωή μας.Παράξενο πράγμα το μυαλό μας.Κόλαση και παράδεισος.Νεκροταφείο και καταφύγιο της μοναξιάς μας.Γι'αυτό πρόσεχε πως θα το αντιμετωπίσεις.Μη χαθείς στον λαβύρινθο.Μπορεί να σε διαλύσει αν δεν το βάλεις σε τάξη και το αφήσεις ελεύθερο να παίζει τα παιχνίδια του χωρίς εσένα και για σένα.Ο καλύτερος σου φίλος και ο χειρότερος εχθρός σου είναι.Όλα αυτά που κοιμούνται νεκρά μέσα του αν δεν μπορείς να τα ξυπνήσεις οφείλεις να τα ξεχάσεις για να μην ζεις με μνημόσυνα του παρελθόντος.Και τα παυσίπονα των ψευδαισθήσεων που σου δίνει είναι προσωρινά.Μην εθιστείς γιατί υπάρχουν και άλλα πιο δυνατά φάρμακα που σε περιμένουν για να γιατρευτείς.Πρόσεχε,λοιπόν,το παιχνίδι με το μυαλό σου.Τον φίλο και εχθρό που συνομιλείς από το πρωί ως το βράδυ.Τον συνοδηγό στην αγάπη,των έρωτα,τη δυστυχία,τον πόνο και την ελπίδα..

ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΛΕΣ;

Αυτός τουλάχιστον θα λέει πως το πάλεψε. Προσπάθησε να σπάσει τις αλυσίδες του και βγήκε στο δρόμο να ψάξει τις ιδέες και την ζωή που του στερήσανε. Καθάρησε την οθόνη του μυαλού του από απωθημένα παράσιτα και μαύρα στερεότυπα και είδε πιο μακριά από εκεί που βλέπουν τα μάτια. Έβαλε φωτιά στους νόμους και αναζήτησε την παιδική του ελευθερία. Κανείς δε ξέρει αν τα κατάφερε. Μπορεί να πνίγηκε από τις σφιχτές αλυσίδες του. Μπορεί τα όνειρα του να ήταν ψεύτικα και να τον πρόδωσαν και αυτά. Κανείς δε ξέρει εκτός από αυτόν που τόλμησε. Και ας ήξερε πως ο παράδεισος είναι ουτοπία. Αυτός τουλάχιστον θα λέει πως τον έψαξε. Εσύ τι θα λες;

                                                                                                        "Αφιερωμένο στους 'τρελούς' 

                                                                                                          που κυνήγησαν τα όνειρα τους

                                                                                                          γιατί βαρέθηκαν να ξυπνούν 

                                                                                                          με εφιάλτες"

Η ζωή μας σ' ένα κλουβί,
με χακί επένδυση.
Μελαγχολικούς νέους,
και εξουσίες της πλάκας.

Η ζωή μας όπλο για μια πατρίδα,
σφαίρα για μια σημαία.
Πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι,
με αξιωματικούς, φλόγες και αστέρια.

Η ζωή που δεν διαλέξαμε.
Η πατρίδα που δεν επιλέξαμε.
Η σημαία που δεν αγαπήσαμε.
Η εξουσία που μισήσαμε...

''Αν τον χάσεις..χάθηκες φίλε μου..''

Αγάπες που πνίγηκαν στο πάντα και έρωτες που έσβησαν για ένα γιατί.Στιγμές που ξεχάστηκαν όταν έκλεισε η πόρτα και μηνύματα που χάλασαν καρδιές και όνειρα.Έτσι είναι η ζωή και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προχωρήσεις στο άγνωστο και να μαζέψεις όσα κομμάτια σου έχασες.Πόλεμος είναι και αυτός ,μόνο που οι σφαίρες του σε χτυπάμε πιο βαθιά και είναι δύσκολο να τις βγάλεις από μέσα σου.Όλοι έχουν χτυπηθεί από αυτά τα όπλα.Άλλοι την πάλεψαν και άλλοι ακόμα τραβιούνται.Έτσι είναι το παιχνίδι και αργά ή γρήγορα θα γίνεις και εσύ πιόνι του.Γι'αυτό να θυμάσαι πως το μόνο που θα σε σώσει σαν αλεξίσφαιρο είναι ο εαυτός σου.Εσένα και τα μάτια σου.Οι άλλοι θα παίξουν τον ρόλο τους και σαν καλοί κομπάρσοι κάποια στιγμή θα αποχωρήσουν από τη σκηνή.Και τότε θα μείνεις μόνος με τον εαυτό σου να συνομιλείτε με την μοναξιά σας και να ψάχνετε δαίμονες και δράκους.Θα τους βρείτε και τότε πρέπει να τους σκοτώσετε.Είναι οι δαίμονες που κατοικούν στο μυαλό σου και σου θυμίζουν αυτά που αγάπησες και πια δεν είναι εδώ.Αν τους αφήσεις να πειράξουν τον εαυτό σου έχεις χάσει την παρτίδα και έχεις παραδοθεί χωρίς να το καταλάβεις.Γι'αυτό σου λέω,τον εαυτό σου και τα μάτια σου.Αυτός είναι ο μόνος που δεν θα σε προδώσει ποτέ και θα πολεμάει για πάντα στο πλευρό σου.Όσο δύσκολος και αν είναι ο εχθρός και όσο άνιση φαντάζει η μάχη που έμπλεξες..Αν τον χάσεις χάθηκες ,φίλε μου..

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ..

Το εύκολο,φίλε μου,είναι να συμβιβάζεσαι και να ζεις τη ζωή που από παιδί σου διδάσκουν.Να πιστεύεις στον κληρονομικό θεό σου,να ντύνεσαι με τα στολίδια της μόδας,να παίζεις με τα παιχνίδια που σου δίνουν και να συμπεριφέρεσαι ''κανονικά'' στον ''κανονικό'' κόσμο που έφτιαξαν για σένα.Να σκοτώνεσαι για σημαίες και σύμβολα,να τρως τη ψυχή σου σε βιβλία και θρανία,να προσκυνάς χαρτιά και εξουσίες.Δεν είναι δύσκολο να μπεις στο μαντρί της κοινωνίας και να σπαταλήσεις τη μοναδική ζωή που έχεις μαζί με τα άλλα καλοφτιαγμένα προβατάκια που πήραν άριστα στο μάθημα τους και εξασφάλισαν την ασφάλεια της κοινωνικής ομοιογένειας.Αν σου αρέσουν τα εύκολα απλώς συμβιβάσου και αργά ή γρήγορα θα βρεθείς σε αυτόν τον παράδεισο των πολλών.Υπάρχει,όμως, να ξέρεις και ένας άλλος κόσμος που βρίσκεται λίγο έξω από το μαντρί.Εκεί δεν υπάρχουν συμβάσεις,στερεότυπα και προκαταλήψεις του πρέπει.Εκεί υπάρχουν κάποιοι λύκοι που βαρέθηκαν να συμβιβάζονται και να τρώνε αυτά που τους πετούσαν και τους μάθαιναν.Πήδηξαν το φράχτη και επαναστάτησαν διεκδικώντας μία ζωή που διάλεξαν οι ίδιοι και όχι κάποιοι άλλοι γι'αυτούς.Πήγαν κόντρα στο ρεύμα και δεν φοβήθηκαν μήπως πνιγούν.Δεν τους ήταν εύκολο να ξεφύγουν γιατί οι αλυσίδες ήταν πολλές και τους κρατούσαν δεμένους σφιχτά από τα πόδια ως το μυαλό..Γι'αυτό και είναι λίγοι αυτοί που τα κατάφεραν.Γι'αυτό και προκαλούν το φθόνο αυτών που βρίσκονται μέσα από τον φράχτη και τους χαρακτηρίζουν τρελούς και παράξενους.Στην τελική,όμως,αυτοί ζούνε ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι σε νοητές αλυσίδες και φράχτες μιας ζωής που τους χαρίζει μία επικίνδυνη ασφάλεια..Που θα καταλήξουν;Κανείς δεν ξέρει..Πάντως ζούνε όπως αυτοί γουστάρουν..