Στο Άμστερνταμ τα ''κόκκινα φανάρια'' είναι πιο γνωστά και από τον Βαν Γκογκ.Το μουσείο του φημισμένου ζωγράφου μπορεί να μην προλάβεις να το επισκεφτείς,όμως,αν βρεθείς στη διάσημη πόλη και δεν περπατήσεις στα ''red lights'' μάλλον θα έχεις ξεχαστεί σε κάποιο καπνισμένο coffee shop.Αυτά το βράδυ.Το πρωί η κατάσταση είναι διαφορετική.Τα φανάρια σβήνουν,οι βιτρίνες αδειάζουν και οι κούκλες που μοίραζαν όλο το βράδυ αντριλίκι στους ζαλισμένους τουρίστες επιστρέφουν στην πραγματικότητα.Στην πραγματικότητα που τις ανάγκασε να γίνουν βραδινό αξιοθέατο και παιχνίδια ηδονής.Μπορεί να είναι μητέρες.Μπορεί να σπουδάζουν σε κάποιο πανεπιστήμιο και να μιλάνε επτά γλώσσες.Ποιος ξέρει και ποιος ενδιαφέρεται;Για τον κόσμο είναι απλώς κούκλες που αμείβονται για τις υπηρεσίες τους και προσελκύουν πορτοφόλια.Τους λόγους που τις οδήγησαν να κοσμούν τις φημισμένες βιτρίνες δεν θα τους ρωτήσει και δεν θα τους αναζητήσει κανείς.Και κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για το πως είναι στην πραγματικότητα το κουκλόσπιτο τους.Γιατί να το κάνει;Άλλωστε,ζούμε σε ένα κόσμο που ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται..Σε ένα κόσμο που κοιτάμε μόνο τις βιτρίνες και τα λαμπερά φώτα και ποτέ δεν μας ενδιαφέρει τι κρύβεται πίσω από αυτά..Κάπως έτσι δεν μας ενδιαφέρει και η άλλη όψη των ''κόκκινων φαναριών''..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου