''ΟΤΑΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ''

Στο Άμστερνταμ τα ''κόκκινα φανάρια'' είναι πιο γνωστά και από τον Βαν Γκογκ.Το μουσείο του φημισμένου ζωγράφου μπορεί να μην προλάβεις να το επισκεφτείς,όμως,αν βρεθείς στη διάσημη πόλη και δεν περπατήσεις στα ''red lights'' μάλλον θα έχεις ξεχαστεί σε κάποιο καπνισμένο coffee shop.Αυτά το βράδυ.Το πρωί η κατάσταση είναι διαφορετική.Τα φανάρια σβήνουν,οι βιτρίνες αδειάζουν και οι κούκλες που μοίραζαν όλο το βράδυ αντριλίκι στους ζαλισμένους τουρίστες επιστρέφουν στην πραγματικότητα.Στην πραγματικότητα που τις ανάγκασε να γίνουν βραδινό αξιοθέατο και παιχνίδια ηδονής.Μπορεί να είναι μητέρες.Μπορεί να σπουδάζουν σε κάποιο πανεπιστήμιο και να μιλάνε επτά γλώσσες.Ποιος ξέρει και ποιος ενδιαφέρεται;Για τον κόσμο είναι απλώς κούκλες που αμείβονται για τις υπηρεσίες τους και προσελκύουν πορτοφόλια.Τους λόγους που τις οδήγησαν να κοσμούν τις φημισμένες βιτρίνες δεν θα τους ρωτήσει και δεν θα τους αναζητήσει κανείς.Και κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για το πως είναι στην πραγματικότητα το κουκλόσπιτο τους.Γιατί να το κάνει;Άλλωστε,ζούμε σε ένα κόσμο που ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται..Σε ένα κόσμο που κοιτάμε μόνο τις βιτρίνες και τα λαμπερά φώτα και ποτέ δεν μας ενδιαφέρει τι κρύβεται πίσω από αυτά..Κάπως έτσι δεν μας ενδιαφέρει και η άλλη όψη των ''κόκκινων φαναριών''..

''ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ''

''Για να ζήσεις αληθινά πρέπει να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου..για να αναγεννηθείς πρέπει να αναστηθείς..και για να αναστηθείς πρέπει να πεθάνεις''.Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.Ίσως τελικά πρέπει να φτάσεις στον πάτο πρώτα και μετά να πάρεις ώθηση για να κατακτήσεις την κορυφή της ζωής.Δεν είναι εύκολο,όμως.Οι περισσότεροι φτάνουν στον πάτο και αιχμαλωτίζονται εκεί.Συμβιβάζονται με τον επίγειο θάνατο και δεν βρίσκουν τη δύναμη να μάθουν από τα λάθη που τους οδήγησαν σ'αυτόν.Δεν ανασταίνονται ποτέ και πνίγονται στις στάχτες τους.Χάνουν τη μοναδική ευκαιρία που έχουν να δουν τη ζωή από μία άλλη οπτική και να την κάνουν καλύτερη.Έτσι,δυστυχώς,είναι οι άνθρωποι.Λυγίζουν στα δύσκολα και δεν μαθαίνουν από τα περίεργα και επώδυνα παιχνίδια της ζωής.Προτιμούν να ζουν ''πεθαμένοι'' στη ρουτίνα και την καθημερινότητα τους από το να σκοτώσουν τον ίδιο το ''θάνατο'' τους.Ναι.Να σκοτώσουν το ''θάνατο'' τους.Πώς;Κατανοώντας την αιτία και τα συμπτώματα της μοιραίας αρρώστιας τους,γιατρεύοντας τα και επιστρέφοντας στη ζωή.Μια ζωή που μετά από αυτή τη περιπέτεια,ίσως,εκτιμήσουν περισσότερο..

''ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ''

Η Ελλάδα του σήμερα είναι ένα περίεργο ανέκδοτο που δεν προκαλεί γέλιο.Την κατάσταση την γνωρίζουν όλοι.Ακόμα και οι πιο βολεμένοι νιώθουν την καρέκλα τους να τρίζει.Μπορεί να έχει σπάσει κιόλας και να βρίσκονται στο πάτωμα.Με εξαίρεση λίγους.Άντε να είναι τριακόσιοι.Αλλά αυτοί δεν είναι οι πρωταγωνιστές της φάρσας.Απλώς συμμετέχουν στο θίασο.Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές κάθονται στον καναπέ τους και καταριούνται αυτούς τους λίγους κομπάρσους.Ανοίγουν την τηλεόραση και με όπλο το τηλεκοντρόλ προσπαθούν να σώσουν τη σημαία και την πατρίδα τους.Και πάνω από όλα το τομάρι τους.Γι'αυτό και είναι οι πρωταγωνιστές του ανέκδοτου.Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες,προσευχές και κατάρες.Και δεν αλλάζει από επαναστάτες του σαλονιού που περιμένουν να γίνει το θαύμα και ο καλός θεός να σώσει την Ελλάδα που ''ποτέ δεν πεθαίνει''.Γραφικοί καταντήσαμε και η αντίδραση μας είναι να αλλάζουμε κανάλι και να προσευχόμαστε σε θαυματοποιούς.Έτσι δεν άλλαξε κανένας κόσμος και αν θέλεις θαύματα πρέπει να τα κυνηγήσεις.Αλλά είπαμε,ανέκδοτο είμαστε.Μόνο που δεν γελάμε εμείς.Μόνο όσοι το ακούν..