Η ζωή μας σ' ένα κλουβί,
με χακί επένδυση.
Μελαγχολικούς νέους,
και εξουσίες της πλάκας.

Η ζωή μας όπλο για μια πατρίδα,
σφαίρα για μια σημαία.
Πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι,
με αξιωματικούς, φλόγες και αστέρια.

Η ζωή που δεν διαλέξαμε.
Η πατρίδα που δεν επιλέξαμε.
Η σημαία που δεν αγαπήσαμε.
Η εξουσία που μισήσαμε...

''Αν τον χάσεις..χάθηκες φίλε μου..''

Αγάπες που πνίγηκαν στο πάντα και έρωτες που έσβησαν για ένα γιατί.Στιγμές που ξεχάστηκαν όταν έκλεισε η πόρτα και μηνύματα που χάλασαν καρδιές και όνειρα.Έτσι είναι η ζωή και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προχωρήσεις στο άγνωστο και να μαζέψεις όσα κομμάτια σου έχασες.Πόλεμος είναι και αυτός ,μόνο που οι σφαίρες του σε χτυπάμε πιο βαθιά και είναι δύσκολο να τις βγάλεις από μέσα σου.Όλοι έχουν χτυπηθεί από αυτά τα όπλα.Άλλοι την πάλεψαν και άλλοι ακόμα τραβιούνται.Έτσι είναι το παιχνίδι και αργά ή γρήγορα θα γίνεις και εσύ πιόνι του.Γι'αυτό να θυμάσαι πως το μόνο που θα σε σώσει σαν αλεξίσφαιρο είναι ο εαυτός σου.Εσένα και τα μάτια σου.Οι άλλοι θα παίξουν τον ρόλο τους και σαν καλοί κομπάρσοι κάποια στιγμή θα αποχωρήσουν από τη σκηνή.Και τότε θα μείνεις μόνος με τον εαυτό σου να συνομιλείτε με την μοναξιά σας και να ψάχνετε δαίμονες και δράκους.Θα τους βρείτε και τότε πρέπει να τους σκοτώσετε.Είναι οι δαίμονες που κατοικούν στο μυαλό σου και σου θυμίζουν αυτά που αγάπησες και πια δεν είναι εδώ.Αν τους αφήσεις να πειράξουν τον εαυτό σου έχεις χάσει την παρτίδα και έχεις παραδοθεί χωρίς να το καταλάβεις.Γι'αυτό σου λέω,τον εαυτό σου και τα μάτια σου.Αυτός είναι ο μόνος που δεν θα σε προδώσει ποτέ και θα πολεμάει για πάντα στο πλευρό σου.Όσο δύσκολος και αν είναι ο εχθρός και όσο άνιση φαντάζει η μάχη που έμπλεξες..Αν τον χάσεις χάθηκες ,φίλε μου..

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ..

Το εύκολο,φίλε μου,είναι να συμβιβάζεσαι και να ζεις τη ζωή που από παιδί σου διδάσκουν.Να πιστεύεις στον κληρονομικό θεό σου,να ντύνεσαι με τα στολίδια της μόδας,να παίζεις με τα παιχνίδια που σου δίνουν και να συμπεριφέρεσαι ''κανονικά'' στον ''κανονικό'' κόσμο που έφτιαξαν για σένα.Να σκοτώνεσαι για σημαίες και σύμβολα,να τρως τη ψυχή σου σε βιβλία και θρανία,να προσκυνάς χαρτιά και εξουσίες.Δεν είναι δύσκολο να μπεις στο μαντρί της κοινωνίας και να σπαταλήσεις τη μοναδική ζωή που έχεις μαζί με τα άλλα καλοφτιαγμένα προβατάκια που πήραν άριστα στο μάθημα τους και εξασφάλισαν την ασφάλεια της κοινωνικής ομοιογένειας.Αν σου αρέσουν τα εύκολα απλώς συμβιβάσου και αργά ή γρήγορα θα βρεθείς σε αυτόν τον παράδεισο των πολλών.Υπάρχει,όμως, να ξέρεις και ένας άλλος κόσμος που βρίσκεται λίγο έξω από το μαντρί.Εκεί δεν υπάρχουν συμβάσεις,στερεότυπα και προκαταλήψεις του πρέπει.Εκεί υπάρχουν κάποιοι λύκοι που βαρέθηκαν να συμβιβάζονται και να τρώνε αυτά που τους πετούσαν και τους μάθαιναν.Πήδηξαν το φράχτη και επαναστάτησαν διεκδικώντας μία ζωή που διάλεξαν οι ίδιοι και όχι κάποιοι άλλοι γι'αυτούς.Πήγαν κόντρα στο ρεύμα και δεν φοβήθηκαν μήπως πνιγούν.Δεν τους ήταν εύκολο να ξεφύγουν γιατί οι αλυσίδες ήταν πολλές και τους κρατούσαν δεμένους σφιχτά από τα πόδια ως το μυαλό..Γι'αυτό και είναι λίγοι αυτοί που τα κατάφεραν.Γι'αυτό και προκαλούν το φθόνο αυτών που βρίσκονται μέσα από τον φράχτη και τους χαρακτηρίζουν τρελούς και παράξενους.Στην τελική,όμως,αυτοί ζούνε ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι σε νοητές αλυσίδες και φράχτες μιας ζωής που τους χαρίζει μία επικίνδυνη ασφάλεια..Που θα καταλήξουν;Κανείς δεν ξέρει..Πάντως ζούνε όπως αυτοί γουστάρουν..